View source for Verklaring van Gerrit Jans jongste vijf kinderen


Deze verklaring dient om ons standpunt te verduidelijken in de zaak bekend onder de naam “Ruinerwold”.

Twee jaar geleden had ik nooit kunnen vermoeden dat ons rustig en bevredigend leven zou uiteenspatten op de wijze dat dit geschiedde. Mijn oudere broer liet niets merken van hetgeen er in zijn hoofd speelde. Jammer vind ik, omdat de beste manier om problemen op te lossen is naar mijn mening door erover te praten. Weglopen kan altijd nog. Ik dacht dat mijn broer net zoals mij begrip had voor de nogal lastige situatie waarin onze vader zich bevond.

Waar begon het allemaal?

In een audio opname uit 1995 is te horen hoe mijn vader besloot om ons jongere kinderen niet naar school te laten gaan. In deze opname legt hij uit aan mijn oudste broers en zus dat als ze op school kwamen dat ze niet moesten laten weten dat ze nog jongere broertjes en zusjes hadden, want, zo zei mijn vader, jullie jongere broertjes en zusjes ga ik zelf opvoeden. Zij gaan niet naar school.

Vanwaar deze vergaande beslissing?

Onze vader beoogde voor ons een allround opvoeding. Een opvoeding in alle aspecten van het leven: wetenschappelijk, praktisch, creatief, en ja ook religieus. Naar mijn vaders mening was het educatieve stelsel in Nederland te eenzijdig. In te grote mate bedoeld om een kind klaar te stomen voor een carrière in de Nederlandse maatschappij en te weinig vrijheid latend voor een kind om op zijn eigen tempo te leren. Elk kind is toch uniek? En wie kan een kind beter begrijpen dan zijn ouders die het kind al van dag een kennen? Ja vertel me wat. Het is een grote klus om 6 kinderen thuis te onderwijzen -- en niemand is verplicht om dat te doen -- maar mijn vader ging ervoor. 

Onze opvoeding

Wij hebben geleerd te leren. Onze ouders vonden dit belangrijk. Het stelt ons namelijk in staat om te leren wat wij zelf willen. Niet wat onze ouders willen, maar wat we zelf willen. Daarbij probeerde mijn vader zelf een voorbeeld te zijn voor ons. Ik ben me bewust dat dit gedeelte van onze opvoeding bij veel mensen argwaan zal opwekken. “Een uiterst slimme methode van indoctrinatie. Leer je kinderen eerst hoe te leren en geef ze vervolgens alleen jezelf als voorbeeld. Vervolgens kun je met aanmaningen en een methode van straf en beloning ze precies laten doen wat je wil, terwijl je ze voorhoudt dat ze zelf hun pad kiezen. En bij de oudere die meer zagen dan alleen de vader kwam er vanzelfsprekend meer straf aan te pas.” Zo zullen veel denken. Ik kan niet voor anderen spreken, maar wel voor mezelf, en ik zeg dat als dit mijn vaders intentie was, dat hij het niet goed aangepakt heeft. Hij heeft me dan veel te veel van de wereld laten zien en te weinig “in de gaten gehouden”. 

Het resultaat van onze opvoeding

Ik heb wel eens een grap horen maken dat je uit “Ruinerwold moet komen” als je onwetend bent van een algemeen bekend feit. Helaas is deze grap niet gegrond in de werkelijkheid, want met een bovengemiddeld IQ (officieel getest) en een rijkdom aan intellectuele, praktische en actuele kennis vallen wij niet onder de categorie onnozel. Wat betreft onze uiterlijk opvoeding zit het dus wel goed, maar hoe dan met onze psychische gesteldheid? Het is misschien wat raar om daar zelf een mening over te geven, maar dat we vol levenslust en optimisme naar het leven kijken, dat is zeker. Ook aan humor ontbreekt het niet. Wat moesten we lachen toen Arjen Lubach het had over dat hij de situatie in Ruinerwold niet zo erg vond omdat hij zeven nieuwe kijkertjes had. Hij zat dichter bij de waarheid dan de meesten. Ook hebben we een morele opvoeding gehad, de wetten van de Nederlandse staat zijn ons bekend en we houden ons aan de tien geboden. Dat we in God geloven en dat we geloven dat elk mens een ziel heeft die uniek is en voor altijd blijft voortbestaan, dat lijkt mij geen probleem in de Nederlands samenleving waarin we vrijheid van religie en levensovertuiging hebben. 

Ons geloof

Voor de meeste mensen is ons geloof een van de onbekende factoren in de zaak. Laten we beginnen met een misverstand uit de wereld te helpen. Wij zien onze vader niet als “oervader” of “Messias”. Voor ons was en is hij altijd papa. Niet meer en niet minder. Zoals sommige mensen misschien weten was onze vader vroeger lid van de Verenigingskerk. In deze kerk stond Moon bekend als de “ware vader”. Nadat onze vader weggegaan is bij de moonsekte wilde hij de idealen welke Moon had doorzetten. Moon hield zich niet meer aan zijn eigen idealen, zo schreef mijn vader. Onze vader heeft destijds de term “ware vader” overgenomen. Maar de term begon steeds meer te storen. Iedereen is toch een echte vader. Toch niet maar één persoon. De term “ware vader” veranderde naar “eerste vader” of “oervader” met het idee dat hij de eerste vader ging worden die zijn kinderen op Gods manier zou opvoeden. In een gesprek die ik met mijn vader had een aantal jaren terug zei hij tegen me dat hij zichzelf ook begon te storen aan de naam oervader omdat het naar zijn mening nog steeds te veel had van een “Messias”. “Ik ben geen Messias. Ik ben een tuinman en jullie vader” zei hij tegen me. Misschien ga ik hier wat uitgebreid op in, maar dit omdat het een beeld geeft hoe ik mijn vader ken als altijd zoekende naar punten die niet fijn voelde en die verbetering nodig hadden.

Terug naar ons geloof. Deze valt niet te definiëren omdat ons geloof altijd groeiende is. Net zoals wij als mensheid altijd groeiende zijn, altijd evoluerend. Deze groei maakt mij gelukkig. Ik ben ervan overtuigd dat elk mens uniek is en door God geschapen als zijn kind. Ik ga niemand proberen te overtuigen van ons geloof en dieper op ons geloof ingaan is ook niet nodig om een beeld van ons te krijgen. We zijn niet moeilijk te begrijpen aangezien we gewoon mensen zijn.

Een lastige situatie

Mijn vader kwam geleidelijk aan in een lastige situatie. Wat doe je met 6 kinderen die legaal niet bestaan en die steeds groter worden? De tragedie was compleet toen onze moeder overleed. Ik denk dat we dit allemaal als de moeilijkste tijd in ons leven beschouwen. Mijn jongste zus was nog maar drie jaar oud. Mijn vader wilde de harmonie in de familie bewaren. Hij vroeg mijn oudere broer en zus om “medium” te zijn voor de ziel van onze moeder. Hier is waar de aanklachten van seksueel misbruik hun oorsprong vinden. Ik ga me niet mengen in de twist over wat er precies gebeurd is. Als jongere kinderen zagen wij niks wat verkeerd was. Wel weet ik dat mijn vader nooit de intentie had om zijn kinderen te benadelen. Ik herinner dat mijn vader toen ik jong was wel eens zei dat als de jongste van ons 18 was dat hij zichzelf zou aangeven bij de gemeente waarna hij waarschijnlijk zelf de bak in zou gaan “maar dan hebben jullie een mooi leven”. Toen kwam de boerderij in 2010. In de periode 1998 tot 2000 had mijn vader al het plan om volledig zelfvoorzienend te gaan leven op een stuk land. Dit plan kwam stil te liggen omdat er geen bouwvergunning te krijgen was. Nu kon dit plan dan toch gerealiseerd worden in Ruinerwold. Tegelijkertijd was onze vader ook bezig met een plan om ons te legaliseren. Al meer dan 10 mensen wisten van ons bestaan af. Het plan was dat deze mensen bij ons op de boerderij zouden komen en dat we gesteund door deze mensen naar buiten zouden treden met ons verhaal. We waren dus druk bezig om de boerderij te verbouwen tot een “trainingscentrum” toen op 14 oktober 2019 alles veranderde omdat mijn oudere broer besloten had zonder met een van ons te overleggen dat het anders moest. 

Slachtoffers of niet?

Nee. Ik ben geen slachtoffer. We zijn al bijna anderhalf jaar in de Nederlandse samenleving en ik heb geen moment spijt gehad van mijn opvoeding. We kunnen het goed vinden met de mensen van deze maatschappij en daar waar we bij te leren hebben, gebeurt dat voorspoedig.
Wel willen wij zeggen dat het ons tegenvalt hoe onze situatie onder handen is genomen. Stel je eens voor: Je huis wordt zomaar op een ochtend binnengevallen door een tiental politiemannen. Als je vraagt of je mag blijven wordt je een ja beloofd maar nog geen paar uur later moet je uit huis. Je vader wordt gearresteerd en daar waar je je hele leven contact had, is er ineens maanden niks. Alle dieren waar je jaren voor gezorgd hebt verlies je zonder vergoeding. Al je honderden planten waar je dagelijks voor zorgde ben je kwijt. De fruitbomen die eindelijk lekker fruit beginnen te geven zijn ineens je bomen niet meer. 10 jaar winst naar de knoppen. Al je spullen moet je een jaar missen en als ze dan terugkomen mist er van alles en niemand weet waar het is. In een jaar tijd moet je 15 keer verhuizen.

Ik begrijp volkomen dat het een lastige situatie was voor het Nederlands bureaucratisch systeem.  Zoiets maak je toch nooit mee. Wie kon het weten of we niet drugs verbouwden, of we niet crimineel bezig waren, of we misschien niet psychisch instabiel waren… dan moet je de nodige voorzorgsmaatregelen treffen. Dat begrijp ik. Maar ik kan toch niet anders concluderen dan dat het jaar na 14 oktober, 2019 traumatiserend was en niet mijn leven ervoor. Ik hou niemand verantwoordelijk, want dat gaat niet in een bureaucratisch systeem. Iedereen deed naar zijn weten het beste.  Maar iets meer naar de mening van de “slachtoffers” luisteren lijkt me wel verstandig als er ooit nog weer zoiets gebeurt.

Terug of vooruit?

Wij willen graag dat onze vader weer bij ons in mag wonen. Mijn vader heeft ons een gelukkig eerste deel van ons leven gegeven en nu geven wij hem graag een gelukkig laatste deel hier op aarde.

Gaan we dan weer terug naar hoe het vroeger was? Nee. Want voor wie het nog niet duidelijk was: het was nooit ons ideaal om afgezonderd te leven. Maar je kinderen op een eigen manier opvoeden en legaal leven, gingen blijkbaar niet samen hier in Nederland. Ons hele leven heeft onze vader ons het belang duidelijk gemaakt van relaties met mensen opbouwen. De manier om jezelf te ontwikkelen, om gelukkig te worden. Ironisch genoeg hebben we deze mogelijkheid tot nu toe niet gehad. Vanaf de eerste dag dat de politie bij ons binnenviel heeft onze vader ons aangemoedigd om vooral contact op te zoeken met mensen. Doen wij dit dan enkel omdat onze vader het vraagt? Nee. Elke ouder-kind relatie wordt op een gegeven moment een relatie tussen twee gelijkwaardige personen. Adviezen zijn welkom, maar forceren gaat niet. Terug of vooruit? Teruggaan is helemaal niet mogelijk. We gaan altijd vooruit. En hoe mooi is dat!

Reünie

Toen ik op 19 maart aan mijn vader vertelde dat mijn oudere broers en zus liever niet hadden dat hij bij ons in huis kwam wonen, keek hij nogal verrast op. Ik moest mijn opmerking twee keer herhalen voordat ik zag dat hij me begreep. “Maar waarom dan niet? Ik dacht dat jullie goed met ze konden opschieten?” liet hij me weten met gebaren en uitdrukkingen. “Ik weet het ook niet,” zei ik “ze denken dat jij ons te veel manipuleert.” Mijn vader haalde zijn schouders op. “Ze zullen wel bijtrekken als je eenmaal bij ons inwoont,” zei ik.

Tot slot

Ik begrijp dat onze situatie uniek is en veel aandacht trekt. Maar besef dat we normale mensen zijn. Wij willen ons leven kunnen voorzetten. Hierbij vraag ik de media om ons fysiek met rust te laten als onze vader bij ons in komt wonen. We kennen inmiddels genoeg mensen die op een verantwoorde en fatsoenlijke manier zich om ons bekommeren. Deze mensen zijn voor ons genoeg.

Geschreven door de jongste zoon van Gerrit Jan in overeenstemming met de jongste vier dochters (3 maart 2021)